Nepal reis oktober 2016
Op dinsdag 27 september vliegen wij voor het eerst in ons leven richting Nepal, om daar woensdag
de 28e aan te komen. Uiteraard hebben wij allerlei zaken op ons programma staan om onze 5 weken
durende trip vol te krijgen. Eén van de dingen die we ook zeker willen doen is een bezoek brengen
aan het huis waar de 12 kinderen van Child Support Nepal verblijven en de begeleiders Pragati en
Niken ontmoeten. Nu is de timing van ons bezoek aardig beroerd, want wegens het Dashain festival
hebben de kinderen vakantie en zijn de meesten al vertrokken naar hun families. Toch zijn er nog 4
kinderen wel aanwezig en die treffen we dan ook op het schoolplein van de school waar ze dagelijks
hun lessen volgen. Het is ons een eer om deze vrolijke kinderen, Bhumi, Rashmi, Anu en Aajush te
mogen ontmoeten.
Wat zijn ze netjes en beleefd. En hoe jong ze ook zijn, ze brengen ons netjes van school naar het huis,
enkele honderden meters verderop. Ook het oversteken van de toch best wel drukke weg is geen
enkel probleem voor ze. Ze letten ook goed op de kleinste van het stel. Leuk om te zien.
Eenmaal in het huis aangekomen moeten de kinderen nog even aan hun huiswerk werken. En zelfs
het jongste kereltje is bezig met Engelse les. Hij schrijft dan ook in een schriftje: My name is Aajush.
Het leuke is dat wij in de komende dagen werkelijk dagelijks te maken krijgen met piepjonge kinderen
die ons in het Engels vragen hoe we heten en ons vertellen wat hun naam is. Kunnen de Chinezen wat
dat betreft nog heel erg veel van leren.
Omdat het een wat ongelukkige timing is qua festivaltijd, spreken we met Pragati en Niken af dat we
ze eind van onze reis nogmaals zullen opzoeken en dat we dan van een deel van het sponsorgeld voor
alle 12 kids nieuwe kleren zullen aanschaffen en nieuw beddengoed. Zo gezegd, zo gedaan. Op onze
allerlaatste dag in Nepal treffen we Pragati en Niken en trekken met Niken de idioot drukke stad
Kathmandu in om kleren te gaan kopen. We zijn vergeten wat de naam van de wijk is waar Niken ons
mee naar toe neemt, maar dat het er Nepalees druk is (en dat is héél erg druk kunnen we jullie
vertellen) is wel een understatement. Mijn God, wat een mensen op elkaar in kleine straatjes. En
natuurlijk mogen de mensen op hun scooters, brommers en motoren hier gewoon tussendoor. Alsof
het nog niet druk genoeg was. Niken gaat met Inge het ene na het andere kledingwinkeltje in, net
zolang totdat er voor iedereen iets nieuws gekocht is. Daarna nog nieuw beddengoed uitzoeken en
terug naar Pragati die thuis op hun eigen kleine kereltje Aru aan het passen is. Deze bengel is wakker
als we terugkomen, zodat we met z’n allen nog naar de Nepalese Blokker kunnen om een nieuwe
blender aan te schaffen. Deze is noodzakelijk, omdat de oude het helaas begeven heeft en reparatie
niet meer mogelijk bleek.
Hierna gaan we met z’n vijven nog even een hapje eten, waarna we hartelijk afscheid van elkaar
nemen. Pragati belooft ons wat kiekjes te gaan sturen als de kinderen hun nieuwe kloffies ontvangen
en aangetrokken hebben. En ja hoor, een weekje later stromen de kiekjes al via de whatsapp op Inge
haar mobiel binnen. Erg leuk dat we iets voor deze kids hebben kunnen doen wat dat betreft. Het
resterende geld is overgemaakt naar de rekening van CSN.
Omdat wij via Harmke al zoveel over hun stichting hadden vernomen tijdens de maandagavond
hardlooptrainingen, was het voor ons echt geweldig om te zien wat ze daar eigenlijk opgebouwd
hebben. Wat een netjes onderkomen voor de kinderen, die zo mooi dicht bij hun school wonen, een
goed huis hebben, goede begeleiding en aan hun toekomst kunnen werken. Want als ons één ding
wel duidelijk is geworden, is het wel dat men het in Nepal vooral niet van de regering moet hebben.
Als je niks hebt, ben je de klos en kan je ook niet naar school en heb je dus ook geen kans om iets op
te bouwen in je jonge leven. En dat is nou precies wat CSN deze kinderen wél biedt: de mogelijkheid
om via school een goede toekomst te krijgen. Dat we hier op deze manier een heel klein beetje aan
mee hebben mogen helpen doet ons dan ook heel erg goed.
Namaste
Inge Kools & Peter Boersen
